Κι αν το πνεύμα των Χριστουγέννων ερχόταν πραγματικά

Δημοσιεύτηκε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ του Βόλου στις 25/12/2008

Ωραία δεν θάταν άραγε να υπάρξει μια επιδημία πνεύματος Χριστουγέννων και να ορμήσουν οι τραπεζίτες να μοιράζουν εορτοδάνεια με μηδενικό επιτόκιο, να σβήνουν τα παλιά σας στεγαστικά, και στη γαλοπούλα που αγοράσατε να βάζουν και τη διαμαρτυρημένη επιταγή σας για γέμιση; Και η κυβέρνηση αντί να δίνει τα ωραία μας λεφτάκια, που δανείστηκε πανάκριβα για λογαριασμό μας, σε εκείνους που είναι υπαίτιοι για τα οικονομικά χάλια, να μας επισκέφτεται στο σπίτι και να μας δίνει ένα μερισματάκι για όλα αυτά τα χρήματα που μας παρακρατεί όλα αυτά τα χρόνια (φοβερή ιδέα αυτή: φορολογία ως ανταποδοτικός δανεισμός από τον πολίτη – να την επεξεργαστώ στο μέλλον! Και να σταματήσει παρακαλώ αυτή η χλεχλέδικη διαφήμιση για τη φοροδιαφυγή, λες και φταίει ο μέσος Ελληνας πολίτης γιατί η κυβέρνηση δεν μπορεί να τα πάρει από τους επώνυμους που βγαίνουν και διαφημίζουν προκλητικά τα όσα μάζεψαν κοροιδεύοντάς μας). Και να αυξήσουμε τους μισθούς για να γεμίσουν τα ταμεία συνταξιοδότησης (το ’παμε και πέρυσι αλλά δεν έγινε!). Και όσες εταιρίες χρωστούν εργοδοτικές εισφορές να υποχρεώνονται να εξοφλούν με μετοχές (όπως λέμε τιτλοποίηση στα στεγαστικά!) αντί να απαιτούν από το κράτος να υποκαθίσταται στις υποχρεώσεις τους. Ωραία θα ήταν, αλλά επειδή μεγαλώσαμε και δεν πρέπει να πιστεύουμε στις μάγισσες, να γυρίσουμε πίσω στην πραγματικότητα για να καταλάβουμε πότε θα μπορέσουμε τελικά να αλλάξουμε αυτοκίνητο!

Να το κλείσουμε λοιπόν αυτό το ρημάδι το 2008, αλλά είμαστε σίγουροι που πάμε; Είμαστε σίγουροι ότι πίσω από τη γωνία το 2009 μας περιμένει με αγάπη και στοργή ή μήπως μας την έχει στήσει μαζί με την χορεία των τραπεζιτών, των νεοβιομηχάνων και των πολιτικών τους προεκτάσεων. Για να δούμε λοιπόν τι αφήνουμε πίσω μας για να ξέρουμε, αν μπορούμε να αποφασίσουμε να το κλείσουμε οριστικά!

Εγώ λέω λοιπόν για τις άγιες αυτές μέρες και προσωρινά να μην ενοχοποιήσουμε τον μέσο έλληνα αν στην φτώχεια θέλει καλοπέραση. Αλλά να οργανώσουμε κομμάντος ηθικής αστυνόμευσης για να ελέγχουν αν όλοι αυτοί οι μπαρμπάδες που ξέρουμε ότι τα έχουνε πιάσει αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε θα υποστούν την ίδια λιτότητα όπως και εμείς. Διότι δεν αμφιβάλλω ότι τα πεντάστερα ξενοδοχεία και τα νυχτερινά κέντρα θα βογγήξουν αυτές τις μέρες (και πολιτικές συνεστιάσεις θα οργανώσουμε ακούω – μες στην λιτότητα το τελευταίο μετερίζι των πολιτικών αγώνων είναι πρώτο τραπέζι πίστα), όπου θα πιάσουν οι παρκαδόροι τις Πόρσε στα χέρια τους.

Διότι – θυμηθείτε με – το άκρον άωτον της πολιτικής τέχνης το 2009 θα είναι η διαχείριση του θυμού του πολίτη. Και κάθε στιγμή που η πολιτική ελίτ θα παραλείπει να αναπτύξει διάλογο για να καταλάβει τι πρέπει να αλλάξει στην πολιτική λειτουργία, κάτι άλλο θα υποκαθίσταται στην προτίμηση του πολίτη. Και ο θυμός θα εκτονώνεται όπως με τη δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου και θα μας θυμούνται τα ΜΜΕ απανταχού του κόσμου όπως δεν το είχαν κάνει ποτέ ως τα τώρα.

Για όσους δεν κατάλαβαν αυτό που λέω – μιας και συχνά με κατηγορούν ότι μιλώ κωδικοποιημένα – να το πω πιο λιανά: το μόνο σύγχρονο πνεύμα Χριστουγέννων που μπορώ να αναγνωρίσω πλέον είναι το πνεύμα της ρήξης!

Αν μετά από πενήντα χρόνια οικονομικής ορθοδοξίας αποδεικνύεται ότι οι βασικές αρχές οικονομικής λειτουργίας ήταν μπούρδες, είναι καιρός να τις αλλάξουμε. Αν θεωρούμε ότι πλησιάζουμε πάτο και ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη πρέπει να δούμε την κρίση ως ευκαιρία για ανατροπή. Σε τέτοιους καιρούς απαιτούμε από εκείνους που επιλέξαμε να μας εκπροσωπούν γενναιότητα, τόλμη, οξυδέρκεια, γνώση, πρωτοτυπία στη σκέψη, φαντασία, αποφασιστικότητα! Και εντιμότητα! Και αυτογνωσία (όσοι δεν μπορούν, πάνε σπίτι τους).

Ετσι, τζάμπα καυγάς ο προϋπολογισμός και ούτε που ξόδεψα το χρόνο μου να ακούσω τα ατέρμονα φληναφήματα γύρω από κάτι που εκ προοιμίου είναι προσχηματικό και αποτυχημένο (και είμαι σίγουρος ότι το 95% του ελληνικού λαού δεν θεώρησε σημαντικό αυτό που γινόταν «περί όνου σκιάς» στον ναό της δημοκρατίας). Λίγο με κόφτει να βλέπω ορδές πολιτικών να υπερασπίζονται ένα σύστημα αποδεδειγμένα πλέον αποτυχημένο και να παλεύουν να ορθοποδήσει ένα σχήμα που ο κόσμος σιχαίνεται ή να στήσουν ξανά το παλιό σκηνικό (όπως λέν οι Γάλλοι να κάνουν φωτιά με ότι παλιόξυλο βρουν) και να προσπαθούν να ξεκαρφώσουν με κυνήγι μαγισσών και να αποκοιμίσουν τον κόσμο λες και ξέρουν τη συνταγή να μας βγάλουν από την κρίση.

Αντίθετα, εκείνο πια που με ενδιαφέρει είναι να σταχυολοχώ και το μικρότερο ψήγμα πρωτότυπης πολιτικής σκέψης, που διαχωρίζεται από την υπεράσπιση του παλαιού κόσμου. Και τα πάντα τα περνάω από το κόσκινο, το υπέρτατο κριτήριο που εκφράζει το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά και κάθε μέρας, κάθε στιγμής: ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ!!! Αυτό είναι η λυδία λίθος, το φίλτρο που θα μας επιτρέπει να κρίνουμε αν αυτό που μας πλασσάρουν ως σωτηρία είναι ωφέλιμο.

Διαβάζω αλλαχού της Ευρώπης ιδέες για επάνδρωση των σχολείων, κυρίως των απομακρυσμένων περιοχών, με πλεονάζον προσωπικό για να προετοιμάσει τις επόμενες γενιές αλλά και να διαρρήξει την ανεργία των νέων επιστημόνων – και χειροκροτώ. Αντιθέτως με αφήνουν παγερά αδιάφορο οι ταλαιπωρίες της Μαντζεστερ Γιουνάιτεντ που έχασε τον σπόνσορά της από χρεωκοπία, και των άλλων ομάδων πού υποφέρουν από τότε που οι Ρώσοι ολιγαρχοαπατεώνες αφεντικά τους χάσαν τα λεφτά τους και κινδυνεύουν να πέσουν οι τιμές την επόμενη μεταγραφική περίοδο (τι καημός!). Ούτε σκάω για τις περιπέτειες της Φόρμουλα 1 και των ομάδων που θα αποχωρήσουν. (Μόνο εδώ φαίνεται ότι για τους Μεσογειακούς ψ..αρμενίζουμε και περιμένουμε να πέσει καμιά καρπαζιά αλλού για να ξυπνήσουμε – πως το είπατε αυτό ρε παιδιά: «σχήμα διακυβέρνησης το οποίο θα επιλαμβάνεται ζητημάτων κρίσιμων για τη διοργάνωση των Αγώνων και θα έχει την ισχύ ή και θα επιβάλλει τις κατάλληλες λύσεις σε διοικητικό ή νομοθετικό επίπεδο» – θάμαξα, αλλά δεν κατάλαβα τίποτα, κάτι μου κρύβετε ατιμούτσικα!).

Να το ξαναπώ: ρήξη με μόνο μέτρο το δημόσιο συμφέρον. Με το καλό να μας το θυμίσει ο Χριστούλης που γεννάται, μόνο που και αυτός ο έρμος χρειάστηκε 33 χρόνια και μια σταύρωση για να το επιβάλλει σαν ηθική βάση.