Οι ευρωεκλογές να κριθούν ευρωπαϊκά. Ημερομηνία καταχώρησης Sunday, June 13 @ 12:15:48 EEST από cpop
Ευρωπαϊκό Σύνταγμα – μέλλον της Ευρώπης
Γιατί οι Σοσιαλιστές στηρίζουν το παρεξηγημένο (;) Ευρωκοινοβούλιο; Του Κώστα Πώποτα 5.6.2004
Λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές το γαϊτανάκι των δημοσκοπήσεων αναθερμάνθηκε. Κάθε δυο-τρεις μέρες μια δημοσκόπηση επιστρατεύθηκε για να επιβεβαιώσει την προηγούμενη και όλες μαζί να μας πείσουν ότι ο έλληνας δεν ενδιαφέρεται για τις ευρωεκλογές. Έτσι ακόμη και οι Έλληνες ψηφοφόροι, ένθερμοι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ιδέας τον περασμένο Μάρτιο-Απρίλιο σε ποσοστά 66%, κατά πολύ μεγαλύτερα των άλλων Ευρωπαίων, πείσθηκαν πια να αφήσουν κατά μέρος τους Ευρωπαϊκούς οραματισμούς και να επιστρέψουν στην απάθεια και την εθνική ενδοσκόπηση, όπως πράττουν και οι άλλοι Ευρωπαίοι, περιλαμβανομένων των πολιτών των νέων κρατών μελών. Με μια ιδιόρρυθμη – έως ύποπτη – τεχνική που αναμιγνύει την πρόθεση ψήφου στις ευρωπαϊκές εκλογές με την δημοτικότητα των αρχηγών των εθνικών κομμάτων και εμμέσως τα ποσοστά των εθνικών εκλογών, δημιουργείται ένας αχταρμάς που μεταφέρει το κέντρο του ενδιαφέροντος από την Ευρώπη στην Αθήνα.
Η προσπάθεια αναθέρμανσης της λογικής των εθνικών εκλογών και της χειραγώγησης των ψηφοφόρων από τους συνήθεις επικοινωνιολόγους φαίνεται να έχει επιτύχει. Μεγάλη και η ευθύνη του κυβερνώντος κόμματος με μια προσέγγιση αναμνηστική του κλίματος του Μαρτίου. Διότι η πολιτική ανάλυση θεωρεί ότι η μεγάλη αποχή θα σημαίνει τιμωρία της «επανεθνικοποίησης» των ευρωεκλογών, της χαλιναγώγησής τους κάτω από στενά εθνικό κομματικό συμφέρον.
Έτσι μεταξύ δημοσκοπήσεων και τηλεοπτικών σπότ του κυβερνώντος κόμματος που μας κλείνουν μάγκικα το μάτι, οι Ευρωεκλογές έγιναν μια από τα ίδια, μια χαλαρή και κρύα επανάληψη του κλίματος του Μάρτη 2004 ωσεί να είχαμε επανάληψη των βουλευτικών εκλογών. Συνέπεια που ενσωματώνει μια τεράστια αντίφαση για την κυβέρνηση της ΝΔ: σε μεγάλο βαθμό η ευρωπαϊκή ευφορία των ελλήνων τον περασμένο Μάρτιο σύμφωνα με την έρευνα του ευρωβαρομέτρου αποδόθηκε πιθανότατα στην νίκη της ΝΔ σε σχέση με τις προεκλογικές υποσχέσεις που έδωσε για την αναθέρμανση της οικονομίας.
Μήπως λοιπόν δύο μήνες μετά η ευφορία αυτή διαψεύστηκε; Η μήπως οι διαπιστώσεις αυτές σηματοδοτούν τα όρια της επικοινωνιακής ανοχής του κοινού ιδίως όταν οι εκλογικές αναμετρήσεις τοποθετούνται η μία κοντά στην άλλη; Μήπως είναι καιρός να αμφισβητήσουμε την παντοδυναμία των δημοσκοπήσεων όπως έκαναν και οι Βρετανοί βουλευτές; Και μήπως πρέπει να θέσουμε το ερώτημα αν η αδιαφορία για τις δημοσκοπήσεις ερμηνεύτηκε ως αδιαφορία για τις εκλογές; Καιρός λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους «να πούμε τα πράγματα με τ’όνομά τους» κατά την προσφιλή έκφραση του αντιπολιτευόμενου πρωθυπουργού. Η ψήφος των ευρωεκλογών πρέπει να μην είναι ούτε χαλαρή, ούτε ψήφος διαμαρτυρίας, ούτε ψήφος αντιπολίτευσης, αλλά να αποδειχτεί ψήφος ευρωπαϊκής πολιτικής συγκρότησης και υπεύθυνης στάσης απέναντι στα ωφελήματα που αντλήσαμε από την ΕΕ, αντίθετα από την πρόθεση επικοινωνιολόγων / κυβερνητικών κύκλων.
Πρώτος – στόχος: να αποδείξουμε το λάθος των έγκυρων πολιτικών αναλυτών και των δημοσκοπήσεων. Δεν μπορεί οι Έλληνες, οι πιο συνειδητοποιημένοι ευρωπαϊκά με το μεγαλύτερο ποσοστό πρόθεσης συμμετοχής στις ευρωεκλογές (86%), με μεγάλη εμπιστοσύνη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς σύμφωνα με τα πορίσματα του Ευροβαρομέτρου, να έχουν μετατραπεί εντός διμήνου σε απαθείς παρατηρητές μόνο και μόνο από τις εμφανίσεις υπερβολικά παραθυρολογούντων επικοινωνιολόγων.
Δεύτερη – απορία: θα ψηφίσει ο κόσμος με τα ίδια κριτήρια όπως τον Μάρτιο; Οι κύκλοι της νέα δημοκρατίας λένε «ναι» γιατί τους βολεύει να επαληθευτεί αυτή η πρόγνωση, να υιοθετήσουν εσωστρεφή συντηρητική εθνική λογική και να επιβάλλουν συνθήκες Μαρτίου 2004. Όμως οι εκλογές του Ιουνίου είναι ευρύτερες από τις εθνικές εκλογές. Οι έλληνες ψηφοφόροι θα εκλέξουν μόλις 24 από τους 732 ευρωβουλευτές. Είναι 10 εκατομμύρια ανάμεσα στα 350 εκατομμύρια ψηφοφόρων. Εκείνο που λοιπόν έχει βαρύτητα στο ευρωπαϊκό επίπεδο είναι το άθροισμα των δυνάμεων των ευρωπαϊκών κομμάτων ιδίως με την συμμετοχή των νέων κρατών μελών και για το σύνολο της ευρωπαϊκής επικράτειας. Άλλωστε πολλά έχουν αλλάξει από τον περασμένο Μάρτιο στο ευρωπαϊκό σκηνικό: Μια μόλις εβδομάδα μετά τις ελληνικές εκλογές το ισπανικό σοσιαλιστικό κόμμα ανέτρεψε τα προγνωστικά, ενώ ολοκλήρωσε την αποχώρηση των ισπανικών στρατευμάτων από το Ιράκ όπως είχε υποσχεθεί. Οι Γάλλοι εξάλειψαν τα συντηρητικά κόμματα από το χάρτη των περιφερειακών εκλογών. Η επιτυχία των Ισπανών και Γάλλων αναπτέρωσε το ηθικό των Ευρωπαίων σοσιαλιστών και οι μιμητές στην Πορτογαλία και αλλού ετοιμάζονται για μια ακόμη ψήφο «τιμωρίας» στα κυβερνητικά κόμματα. Ιδίως για τις κυβερνήσεις που συντάχθηκαν με τις ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράκ (η Ιταλία φαίνεται να είναι έτοιμη να υποχρεώσει τον πρωθυπουργό Μπερλουσκόνι να πληρώσει σοβαρό τίμημα).
Οι Ευρωεκλογές του Ιουνίου συμπίπτουν σε μια σειρά χωρών (Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Βέλγιο, τμήματα της Γερμανίας) με τις περιφερειακές ή τοπικές εκλογές ενώ το Λουξεμβούργο διενεργεί ταυτόχρονα τις εθνικές εκλογές. Και εκεί οι συνδυασμένες συνέπειες φαίνεται ότι θα είναι σοβαρές ακόμη και αν η προσπάθεια επικέντρωσης στα εθνικά θέματα είναι έντονη. Ο τραυματισμός των χαμένων ευκαιριών και των χαμένων ψήφων έχει αντικατασταθεί από την «ευρωπαϊκή ρεβάνς» της 13.6. Θα μου πείτε το ΠΑΣΟΚ αρνείται να μιλήσει για «εθνική ρεβάνς»! Μα ποιος μιλά για εθνική ρεβάνς όταν έχουμε μπροστά μας της προοπτική τιμωρίας των ευρωπαίων συντηρητικών που εδώ και μήνες δηλώνουν ότι δεν θα ανεχθούν σύνθεση της Επιτροπής που δεν θα εκφράζει τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών (όπως αυτοί τα αντιλαμβάνονται). Ποιος νουνεχής Ευρωπαίος δεν θα συνειδητοποιήσει ότι οι φετεινές ευρωπαϊκές εκλογές είναι οι σημαντικότερες από καταβολής των ευρωπαϊκών θεσμών. Η διεύρυνση, το ευρωπαϊκό σύνταγμα, η ομοσπονδιοποίηση, η ανάγκη να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα υποχωρήσουμε σε συντηρητικές λύσεις όπου κάποιοι θα έχουν ελλιπή εκπροσώπηση ή όπου κάποιοι λαοί θα είναι σε δεύτερη μοίρα είναι τα κεντρικά ζητήματα.
Η ανάγκη να διατηρήσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βαρύνοντα ρόλο στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, η συνειδητοποίηση του ότι το Ευρωκοινοβούλιο θα έχει ρόλο συναπόφασης σε πολύ ευρύτερο φάσμα πολιτικών. Τρίτο, λοιπόν – ζητούμενο: Αν αναλύσουμε τα προβλήματα της Ευρώπης θα δούμε ότι εκείνο που ζητείται είναι αν η Ευρώπη είναι σε θέση να απαντήσει σε τρεις προκλήσεις: 1. στην ιδιαίτερη θέση του αμερικανικού παράγοντα 2. στην διάβρωση των κοινωνικών αντιλήψεων από αγγλο-αμερικανικές προσεγγίσεις 3. στην διεύρυνση και τα προβλήματα ανακατανομής του πλούτου και της ανάπτυξης Στα ζητήματα αυτά κανένα από τα ευρωπαϊκά κράτη δεν μπορεί μόνο του να δώσει απάντηση.. Για τα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κόμματα, που από τον περασμένο Απρίλιο έχουν συμπήξει το Ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα, η ευρωπαϊκή ενοποίηση ήταν και είναι ένα σχέδιο πνοής με οραματισμούς βαθύτερους από την απλή οικονομική σύγκλιση και τα στενά εθνικά συμφέροντα.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει πολιτευθεί δημιουργικά έχοντας επιτρέψει στο 50ετές πλέον ευρωπαϊκό πείραμα να λειτουργεί πέρα από απλές οικονομίστικες προσεγγίσεις με σταθερή προσήλωση στις κοινωνιστικές αξίες και την ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή προοπτική. Επιβεβαίωση αυτής της συνεπούς πολιτικής οι τέσσερις δεσμεύσεις που χαρακτηρίζουν την – ευρωπαϊκή – προεκλογική εκστρατεία των σοσιαλιστών: · Ανακατανομή της ευμάρειας σε μια κοινωνική Ευρώπη, · Περισσότερες και καλύτερες θέσεις απασχόλησης, · Διαχείριση της μετανάστευσης και συνέχιση της κοινωνικής ενσωμάτωσης, · Καταπολέμηση της τρομοκρατίας και των αιτίων της. Στις λίγες μέρες που μας μένουν ως τις εκλογές πρέπει να πείσουμε λοιπόν για την χρησιμότητα της ψήφου αλλά και για την ανάγκη προτίμησης των σοσιαλιστών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Κι ας διατηρήσει η ΝΔ την διαφορά των εθνικών εκλογών. Τι κι’αν χάσει ακόμη ο Μπλαίρ τις εκλογές. Σημασία έχει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό κόμμα να κερδίσει σε ποσοστά, να αγγίξει την πλειοψηφία των εδρών. Για να μπορέσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να συνεχίσει να επωφελείται από την επιτυχημένη παρέμβαση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη.