Του Κώστα Πώποτα*
(εφιστάται η προσοχή του αναγνώστη στις αναφορές που παραπέμπουν στην εποποιία του Βασιλιά των δακτυλιδιών)
Την Σοσιαλδημοκρατία τελικά πολλοί εμίσησαν, τον χώρο της ουδείς.
Υπάρχουν διάφορες οπτικές γωνίες για να θεωρήσει κανείς την σοσιαλδημοκρατία. Μία είναι αυτή της τρίτης διεθνούς: η Σοσιαλδημοκρατία πρόδωσε το λαϊκό κίνημα, πρέπει να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Αυτή η οπτική πάει μας τέλειωσε, την έχει καταπιεί ο βόρβορος της ιστορίας.
Μια άλλη, σύγχρονη, θέλει την Σοσιαλδημοκρατία αντικείμενο πολιτικού πόθου. Κάτι τέτοιο εκδηλώνει η σημερινή συνάθροιση της «Γέφυρας» της πολιτικής κίνησης που επιθυμεί κατ΄ επίφαση την συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων στην οποία συμμετέχουν και ορισμένοι φίλοι που εκτιμώ με τους οποίους θα διαφωνήσω στην παρούσα χρονική στιγμή. Γιατί απλά πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν να καταλήξει η ελληνική σοσιαλδημοκρατία απλώς μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ όπως το «πράττω» του Νίκου Κοτζιά ή το κίνημα 53+ του Τσακαλώτου (που άφησε μόνο 5 στο εσωτερικό του κόμματος). Καταλαβαίνω ότι ο πρωθυπουργός, ο οποίος εκδήλωσε πολλάκις (όχι Πολάκης) στο παρελθόν πατροκτόνο και αδελφοκτόνο πολιτική πρόθεση, πειραματίζεται εκ νέου με τη λογική της διεύρυνσης – αν κρίνω και από τις δηλώσεις Σκουρλέτη για άνοιγμα στο κέντρο – η δική μου πεποίθηση είναι ότι πρέπει κανείς να κινείται πολιτικά όχι με την κατά περίσταση αλλαγή καπέλων σαν να βρίσκεται στις ιπποδρομίες του Ασκοτ, αλλά, κατά την πάγια τακτική της Σοσιαλδημοκρατίας, να κινείται με «τριγωνομέτρηση», με την προσαρμογή στο μέσο όρο των πολιτικών αντιλήψεων της στιγμής χωρίς να εγκαταλείπει τις βασικές παραδοχές της – σε θέματα προάσπισης της υγείας, παιδείας, ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Αλλά δεν μπορώ να δεχθώ την νέα ηθική της αριστεράς που κινείται με όρους πολιτικού μανιχαϊσμού και πρωθυπουργικού μεσσιανισμού για να αλώσει και απορροφήσει τα πάντα – ανεξαρτήτως ιδεολογικής ταύτισης. Δεν μπορώ να δεχτώ τη λογική «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ» στην πολιτική. Να καταγγέλεις την σοσιαλδημοκρατία αλλά και να την μιμείσαι. Να ξιφουλκείς κατά των συμβιβασμών και να ενσκήπτεις εύκολα όπως στο Μακεδονικό. Όπως δεν μπορώ να δεχτώ τα μαθήματα ευρωπαϊσμού από νεόκοπους υπέρμαχους της Ευρώπης μετά από σαράντα χρόνια που ξόδεψα στην προάσπιση και υπηρεσία της Ευρώπης.
Δεν είμαι από αυτούς που είναι κάθετα απέναντι σε κάθε μορφής πολιτικής συνεργασίας – με εξαίρεση τις παρά φύσιν συνευρέσεις όπως την πρόσφατη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που τόσο ανέδειξε τη ρηχότητα ένιων πολιτικών(;) ανδρών και γυναικών. Αυτή όμως είναι η συνεισφορά της κυβέρνησης στην απαξίωση της πολιτικής την οποία θεωρητικώς τόσο πολεμά! Σε διάστημα λίγων μηνών οι Σάρουμαν και τα Ορκς υπουργοποιήθηκαν και επαινέθηκαν, χωρίς ίχνος συστολής για το πόσο αντιφατικό μπορεί να είναι να υπηρετείς αρχές προοδευτικές και να ενσωματώνεις ανερμάτιστους συντηρητικούς πολιτικούς στον πυρήνα της κυβερνητικής λειτουργίας και να επιβραβεύεις τους Ιούδες και τους Εφιάλτες.
Είναι βέβαια του συρμού να ενσωματώνεις στην πολιτική σου λειτουργία αντί της ευπρέπειας την πρόκληση και τον διασυρμό κάθε αντιθέτου. Όπως και να ταυτίζεσαι με την συμπεριφορά των strongmen της παρούσης έχοντας διαπιστώσει ότι ο κόσμος υπνωτίζεται από την συμπεριφορά όσων δείχνουν κυνικοί, τραχείς στη συμπεριφορά, εισάγοντας νέα πολιτικά δαιμόνια.
Και αν ο πρωθυπουργός κατάφερε να διευρύνει την αριστερά του χαβιαριού με τις πρόσφατες στρατολογήσεις δεξιών και αριστερών που θέλουν να αποτελούν ελιτ, να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους γιατί θεωρούν ότι είναι καλύτεροι (τους εκπαιδευμένους στο self-serving bias, την αυτοεξυπηρετική πολιτική στράτευση) ας δει τι γίνεται προς Γαλλία μεριά όπου η συμπίεση του Γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος μετά από τα δικά του οδυνηρά σφάλματα – στα όρια της εκλογιμότητας – μετατρέπεται και σε κριτική προς το κόμμα του Μακρόν, θύμα του λαϊκισμού των κίτρινων γιλέκων, το οποίο κινδυνεύει να βρεθεί στις ευρωεκλογές δεύτερο, μετά το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν! Όπως αντίστοιχα θα συμβεί στην Ιταλία, την οποία επίσης κυβερνά μια παρα φύσιν συμμαχία, θύμα κατουσία της ανεγκέφαλης Αγγλογαλικής επέμβασης στην Λιβύη που προκάλεσε τις ορδές των μεταναστών τις οποίες ο μέσος Ιταλός εκτιμά δυσανάλογες με την δυνατότητα υποδοχής της χώρας. Και όπου ένας άλλος αδελφοκτόνος, ο Σαλβίνι θα εκτοπίσει σίγουρα τον Ντι Μαιο, ηγέτη των πέντε αστεριών που προηγουμένως εκτόπισε τις παραδοσιακές πολιτικές φυσιογνωμίες.
Μπροστά όμως στις ευρωεκλογές που απέχουν πια μόνο τρεις μήνες, αλλά για τις οποίες στην Ελλάδα κανείς πρακτικά δεν μιλά ακόμη, πρέπει να αναλογιστούμε τι έχει προσφέρει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στον μέσο πολίτη. Διότι, μπορεί η προπαγάνδα να καλλιεργεί την εντύπωση ότι τίποτε δεν έγινε σωστά, όμως μια τέτοια τοποθέτηση γίνεται εκ του ασφαλούς ξεχνώντας την σίγουρη βάση που η Ευρώπη προσφέρει σε όλους μας για να μη γίνουμε, Σύριοι, Αιγύπτιοι, Αφγανοί, Ιρανοί, στη θέση που βρίσκονται μετά τις πολιτικές παλινωδίες στις χώρες τους. Και μια εκ βάθρων αναμόχλευση της Ευρώπης θα μας σύρει στο άρμα του προστατευτισμού των Ηνωμένων πολιτειών του Τραμπ και των αψιμαχιών του με τη Ρωσία και την Κίνα. Μέσα στην Ευρώπη αυτή μπορεί η σοσιαλδημοκρατία να συνεισφέρει την πιο ισορροπημένη και σταθερή πολιτική κατεύθυνση. Aυτό αποδεικνύουν και οι κυβερνητικοί εναγκαλισμοί με τις περσονες της ευρωπαϊκής πολιτικής κυρίως σοσιαλδημοκρατικής στράτευσης.
*Ο Κώστας Πώποτας πιστεύει ότι ένας αυτόνομος σοσιαλδημοκρατικός πόλος είναι εγγύηση για την πιο σώφρονα πολιτική πλοήγηση στις μέρες μας. Οι τοποθετήσεις που προβάλλει είναι προσωπικές και δεν αποτελούν θέσεις του οργάνου στο οποίο υπηρετεί.