Φαίνεται ότι υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις την Κεντροαριστερά.
Ένας είναι γιατί πιστεύεις ότι αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης μπορεί να βοηθήσει τον κόσμο να πάει μπροστά.
Ένας άλλος είναι γιατί πιστεύεις ότι ο κόσμος δεν μπορεί να πάει μπροστά χωρίς εσένα. Το δεύτερο μοντέλο το έχουμε ως ζωντανό παράδειγμα σ’ αυτή τη χώρα.
Γι αυτό ίσως το μοντέλο ευδοκιμεί πλέον και στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Οι περιπέτειες της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα όπως αλλαχού ανέδειξαν το δεύτερο ρεύμα, όχι μόνο στο επίπεδο των υποψηφίων αρχηγών αλλά και προς τα κάτω στο επίπεδο των βαρόνων και υπασπιστών. Παλιές κομματικές συνήθειες ή καινούργιοι εγωισμοί στοιχειώνουν τον χώρο και αποπροσανατολίζουν την ουσία της (επανα)συγκρότησης της παράταξης επικεντρώνοντας αντί για τα πολιτικά χαρακτηριστικά της προσπάθειας, στην προσπάθεια να βρεθεί ο καθείς κοντά στον νέο μελλοντικό αρχηγό του χώρου. Κάτι σαν τζόκερ δηλαδή, βάζεις τα χαρτιά σου εκεί που νομίζεις ότι θα έχεις αποδοτικότερη επένδυση και αν σου κάτσει…
Κάπως έτσι κινδυνεύουν να περάσουν ακόμη δυο βδομάδες με μάχες χαρακωμάτων και κρυφές ατζέντες. Εν τω μεταξύ, βεβαίως αντί να δίνονται παρουσίες στον αληθινό πολιτικό στίβο αναπτύσσονται ενδοστρεφείς ψευδοηρωϊσμοί με κακές μιμήσεις προκριματικών εκλογών από άλλα προηγούμενα, κάτι σε μονομαχία Κλίντον – Σάντερ με περισσότερα πρόσωπα και ερασιτεχνική χρήση των κοινωνικών δικτύων σε πλήρη ξύλινη γλώσσα και κάτι λίγο από πρωτόγονο astroturfing (γκούγκλαρέ το και θα καταλάβεις τι εννοώ).
Δεν πιστεύω ότι η ιστορία θα ασχοληθεί ποτέ με τον παρτιζανισμό και φυλετισμό που καλλιεργείται στον χώρο αυτή την περίοδο, γιατί για να λέμε την αλήθεια, τι είναι ο κάβουρας και τι το ζουμί του εδώ που φτάσαμε. Αφού προηγουμένως δια της μιτώσεως βρέθηκε να έχει ο χώρος πολλούς αρχηγούς και αρχηγίζοντες, στοχεύει πλέον ο καθείς να εγκατασταθεί ως κεντρικός άρχων για να ελέγχει το σύνολο. Το έχουμε δει και αυτό το έργο και παλιότερα και πιο πρόσφατα στην Ελλάδα και απανταχού του κόσμου, άλλωστε έτσι στήθηκε ο κόσμος και τα μεσαιωνικά βασίλεια κ.ά.
Όμως έχουμε ωριμάσει, και επειδή ως Έλληνες έχουμε διδαχθεί(;) και Αριστοτέλη που αναρωτιόταν ο έρμος πώς γίνεται να εμφανίζονται αντίστοιχα φαινόμενα σε μια πόλη όπου όλοι οι πολίτες λογίζονται ελεύθεροι και ίσοι, πρέπει να αναρωτηθούμε απλά, όχι τι φιλοδοξίες έχει ή τι υπόσχεται ο κάθε υποψήφιος, αλλά το τι περιμένουμε ιδανικά κι αόριστα από τον μελλοντικό ηγέτη της παράταξης (γυναίκα ή άνδρα για να μη δίνουμε λαβή σε κριτική περί σεξισμού). Διότι απλά ο νέος επικεφαλής ίσων θα πρέπει να εξασφαλίζει αυτή την ισότητα ώστε όσοι συμμετέχουν σ’ αυτή την προσπάθεια να έχουν ισότιμα την ευκαιρία να συνεισφέρουν ιδέες και προτάσεις ανεξαρτήτως απόστασης από τα μεγάλα αφεντικά.
Και ότι τα μεγάλα αφεντικά θα έχουν ρόλο προσωρινό ώστε ομαλά να τους διαδέχονται όσοι άλλοι έχουν διάθεση να μην είναι «αχρείοι» – αμέτοχοι της πολιτικής κατά την αρχαιοελληνική έννοια.
Εκείνο λοιπόν που εγώ θα έλεγα ότι πρέπει να διαθέτει, όποιος συγκεντρώσει την εύνοια της πλειοψηφίας, είναι η αίσθηση του μέτρου και του χρόνου. Να καταλάβει ότι η πρωταρχική του ευθύνη είναι να επανενώσει τον χώρο αντί να πριμοδοτήσει τους κομματάρχες του, να ενσωματώσει όσους δεν τον υποστήριξαν προσωπικά με αναφορά την αφοσίωση στην παράταξη και όχι στον ίδιο, και ότι ενδεχόμενα μόλις το ολοκληρώσει να χρειαστεί κάποιος άλλος να τον διαδεχθεί στην αρχηγία για να προωθήσει ακόμη περισσότερο τη διεύρυνση του χώρου.
Θα ήταν καλό κατά συνέπεια οι υποψήφιοι και οι πέριξ αυτών να δεσμευτούν ότι στις 13 δεν θα αμφισβητήσουν το αποτέλεσμα και ότι για την κατανομή των βαρονιών θα πρέπει να υπάρξουν άλλες διαδικασίες. Θα πρέπει επίσης να μην είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικοί ως προς αυτό που τους χωρίζει με τους άλλους πόλους, διότι αυτό το οποίο προέχει δεν είναι η απόσταση μεταξύ των τάσεων εντός της παράταξης αλλά οι διαφορές με τους άλλους πολιτικούς φορείς ένθεν και ένθεν. Διότι το ότι είμαστε ίσοι δεν σημαίνει ότι πρέπει να λειτουργούμε πολιτικά με ταυτόσημο τρόπο.
Είμαστε ίσοι ΚΑΙ ελεύθεροι, που σημαίνει ότι επιλέγουμε βεβαίως με ποιον έχουμε εγγύτητα απόψεων, συμπλέουμε και έχουμε ομόκεντρους κύκλους εμπιστοσύνης, αλλά παράλληλα, από τη στιγμή που επιδιώκουμε να λειτουργούμε σε έναν συγκροτημένο χώρο, παίζουμε ομαδικά και όχι aut caesar aut nihil (ή Καίσαρας ή τίποτα).
Και σ’ αυτή την οπτική, πρέπει ο μελλοντικός αρχηγός να συνθέσει. Να βρει το κέντρο της πολιτικής ανάμεσα σε αυτούς που συμμετέχουν που αναγκαία δεν θα εκφράζει 100% κανέναν αλλά θα σταθμίζει αντικειμενικά τις τοποθετήσεις όλων. Να διαθέτει τον ρεαλισμό που θα του επιτρέψει να αφήσει κατά μέρος και τις δικές του ιδέες και εμμονές προς χάριν της στρατηγικής. Να μπορεί να συνδυάσει το πολιτικό όραμα με την τακτική. Να αποδέχεται ότι η εσωτερική κριτική οδηγεί σε νέες πολιτικές και βελτίωση των θέσεων και ότι γι αυτό πρέπει να έχει θεσπιστεί πλαίσιο για το πώς αυτή μπορεί να ασκείται καλόπιστα χωρίς να επισύρει κυρώσεις και ότι θα υπάρχει βήμα για όσους επιθυμούν να συνεισφέρουν χωρίς να τους λοιδορούν οι απέναντι. Και να επιβάλει την άποψη ότι η γελοιοποίηση του όποιου δεν συμφωνεί με την κρατούσα άποψη, ανήκει στο παρελθόν.
Τώρα για την αίσθηση του χρόνου που έλεγα, πέρα από την ανάγκη να συνειδητοποιήσει ο καθένας το πεπερασμένο κάθε εντολής, πρέπει να είναι ο ίδιος το «χρονόμετρο» του χώρου. Να μην αφήνει να μαίνονται εσαεί εσωτερικοί πόλεμοι αλλά να τους σβήνει γρήγορα διαιτητεύοντας εκεί που πρέπει. Να δίνει να καταλαβαίνουν όλοι ότι άλλο ο πολιτικός χρόνος σε ομαλές περιστάσεις όπου δεν πρέπει να βιάζεσαι και να καταφεύγεις σε πυροτεχνήματα, ότι λειτουργείς σε συνέχεια σεβασμού αρχών, αλλά επίσης ότι όταν έρχεται η εκλογική στιγμή ότι εκεί ο χρόνος είναι σύντομος και ότι αν δεν έχεις προετοιμαστεί χάνεις. Όπως χάνεις όταν δεν αρπάζεις την ευκαιρία.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία ο Χρόνος ή καιρός συμβολιζόταν ως ένας νέος που εκινείτο με τρομερή ταχύτητα, και είχε ένα περίεργο χαρακτηριστικό: είχε το κεφάλι του ξυρισμένο με εξαίρεση μια τούφα στο μπροστά μέρος του κεφαλιού του. Και ο συμβολισμός είχε σημασία: μπορείς να αδράξεις την ευκαιρία όταν είσαι έτοιμος τη στιγμή που βλέπεις τον χρόνο μπροστά σου. Αν σε προσπεράσει δεν μπορείς να τον πιάσεις από τα μαλλιά που δεν έχει στο πίσω μέρος του κρανίου.
*ο γράφων εκφράζει ατομικές του θέσεις και δεν απηχεί απόψεις του οργάνου στο οποίο υπηρετεί
Διαβάστε περισσότερα στο: https://www.taxydromos.gr/Topika/277179-pame-kala-gia-thn-kentroaristera.html